Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego

Ustawa o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym nie nakłada na gminę obowiązku sporządzania planów zagospodarowania przestrzennego dla całej gminy. Plany miejscowe są tworzone na obszarach, które wcześniej zostały wskazane w studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego. Zgodnie z art. 4 ustawy o PIZP: Ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego.

W zależności od potrzeb i lokalnych warunków w planach miejscowych ustala się m.in. rodzaj możliwej do realizacji zabudowy na danym terenie, wskaźniki intensywności zabudowy, wskaźniki powierzchni biologicznie czynnej (PBC), nieprzekraczalne i obowiązujące linie zabudowy, wysokość zabudowy itp.

Plan miejscowy jest aktem prawa miejscowego co powoduje, że każdy ma możliwości zagospodarowania swojego terenu, zgodnie ze warunkami określonymi w tym planie. Jak zatem rozumieć określenia wskazane w obowiązującym planie miejscowym?

Podstawowe wskaźniki

Wskaźnik intensywności zabudowy – określa stosunek powierzchni całkowitej budynku, czyli sumę powierzchni wszystkich kondygnacji naziemnych budynku, liczoną po obrysie ścian zewnętrznych, do powierzchni działki. Dla przykładu jeżeli działka ma powierzchnię 1000 m², a wskaźnik intensywności zabudowy wynosi 2,0 to oznacza, że mamy możliwość wybudowania budynku, którego powierzchnia całkowita zabudowy wynosi 2000 m².

Wskaźnik powierzchni zabudowy – określa stosunek powierzchni zabudowy budynku liczonej jako rzut pionowy po obrysie ścian zewnętrznych budynku, do powierzchni działki. Dla przykładu, jeżeli działka ma powierzchnię 1000 m², a wskaźnik powierzchni zabudowy wynosi 0,5 to oznacza, że mamy możliwość wybudowania budynku, którego powierzchnia zabudowy liczona po obrysie ścian zewnętrznych wynosi 500 m².

Powierzchnia biologicznie czynna – rozumie się przez to grunt rodzimy pokryty roślinnością oraz wodę powierzchniową na działce budowlanej, a także 50% sumy nawierzchni tarasów i stropodachów, urządzonych jako stałe trawniki lub kwietniki na podłożu zapewniającym ich naturalną wegetację, o powierzchni nie mniejszej niż 10 m². Dla przykładu, jeżeli działka ma powierzchnię 1000 m², a procentowy wskaźnik PBC wynosi 50% to oznacza, że połowa działki (500 m²) powinna stanowić grunt rodzimy.

Nieprzekraczalna linia zabudowy – rozumie się przez to linię ograniczającą obszar, poza którym niedopuszczalne jest wznoszenie budynków i budowli (z wyłączeniem sieci uzbrojenia terenu).

Obowiązująca linia zabudowy – rozumie się przez to linię, na której musi zostać postawiona frontowa ściana budynku lub budowli, z dopuszczeniem wystawania poza linię balkonów, loggi oraz niezbędnych elementów budynku tj. schody, podesty, zadaszenia.

Na co jeszcze zwrócić uwagę?

W miejscowym planach zagospodarowania przestrzennego poza najważniejszymi powyżej wskazanymi parametrami, możemy mieć do czynienia także z wieloma innymi warunkami np. kolor pokrycia dachu. Należy pamiętać, że trzeba rozpatrywać je wszystkie wspólnie, bo jak pokazuje życie, niekiedy wzajemnie się ograniczają/wykluczają.